MANIFEST VOOR MEER MEDEMENSELIJKHEID

door Steven van de Vijver

Wij – artsen – hebben een eed afgelegd, waarin we beloven medische zorg te verlenen aan ieder individu. Mensen in medische nood kunnen rekenen op onze inzet; wat je ook gelooft, wie je ook liefhebt, waar je ook vandaan komt, welke kleur je huid ook heeft. Dat wij machteloos moeten toezien hoe mensen in vluchtelingenkampen in ons rijke Europa aan hun lot worden overgelaten, is in het licht van diezelfde eed onverteerbaar. We weten dat er elke dag mensen in extreme omstandigheden fysiek en mentaal beschadigd worden door onze bewuste verwaarlozing. 

Wij geloven dat veruit de meeste Nederlanders – net als wij – vinden dat dit onacceptabel is. Wij geloven dat ons land tot meer barmhartigheid en medemenselijkheid in staat is dan de Haagse debatten en besluitvorming doen vermoeden. Maar wij zien ook dat veel Nederlanders zelf grote zorgen hebben. Over woonruimte. Over schulden. Over inkomen. Hoe rijk ons land ook is, een grote groep mensen merkt er te weinig van. En zo lukt het kwaadwillenden om al die verschillende mensen tegen elkaar op te zetten. De ene mens in nood tegen de andere. Kwetsbaren pakken tijdens deze Corona-crisis ‘onze’ vrijheid af. Vluchtelingen pakken onze huizen af. Bijstandsgerechtigden ons geld. Wij geloven dat we beter zijn dan dat. Wij geloven dat de toeslagenaffaire, het groeiend aantal daklozen, het leed in de jeugdzorg en de GGZ en het wegkijken van de medemens op de vlucht allemaal uitwassen zijn van hetzelfde, kille beleid. En wij geloven dat we met die kilheid moeten afrekenen, niet met elkaar.

In maart vorig jaar deden wij een noodoproep: SOSMoria, maak een einde aan de humanitaire ramp op de Griiekse eilanden. Het kabinet gaf geen gehoor. We vroegen samen met heel veel andere Nederlanders dan tenminste vijfhonderd alleenreizende minderjarigen op te nemen. Het kabinet zei nee. Na een verwoestende brand in vluchtelingenkamp Moria mochten honderd kwetsbaren komen  – die werden overigens afgetrokken van een ander ‘vluchtelingenquotum’ – onder wie 50 kinderen. Slechts twee van die kinderen zijn vijf maanden later in Nederland.“Rot op naar je eigen land.” “Omvolking.” “Linkse hobby.” “Tuig.” “Normaal doen”. De taal die alle dagen resoneert, vervreemdt ons van elkaar. We denken misschien dat die woorden alleen ‘de ander’ treffen. Maar maken we onszelf niet minder mens, door ‘de ander’ minder mens te maken?

We staan aan de vooravond van de verkiezingen. Een moment waarop we de mogelijkheid hebben om een andere richting in te slaan. Een moment waarop wij onze politici – of je nu PvdA, D66, CDA of VVD stemt – kunnen herinneren aan wie wij als samenleving willen zijn. Een moment om luidruchtig reclame te maken voor medemenselijkheid. Zorgen voor elkaar… Dat is in ons land toch geen links-rechts-discussie? Laten we elkaar beloven dat compassie, medemenselijkheid en zorg dragen voor elkaar, onze gedeelde basiswaarden zijn. En laten we onze politici oproepen die belofte met ons te doen.

#IkBeloof #SaveOurSouls
#SOSMoria