Werken als huisarts in Nieuw Zeeland
In januari 2023 zijn wij, ons gezin met drie kinderen, naar Nieuw-Zeeland verhuisd, waar ik sindsdien als huisarts werk. Het is een geweldige ervaring samen en een leuke nieuwe uitdaging na bijna 10 jaar werken in Nederland. Ik zou het iedereen, met interesse in een buitenlandervaring, zeker aanraden!
Nieuw-Zeeland is een prachtig land met volop outdoor mogelijkheden en er heerst een hele relaxte sfeer. Er is een groot tekort aan huisartsen, waardoor ze erg blij zijn met buitenlandse huisartsen. Zowel in de rurale gebieden als in de grotere plaatsen/ steden is het mogelijk om als huisarts een baan te vinden. Iedereen is erg dankbaar voor je komst en deze waardering wordt, zeker ook door patiënten, regelmatig uitgesproken. Patiënten en collega’s zijn gewend aan buitenlandse dokters en aan wisselende gezichten.
Over het werk:
In tegenstelling tot in Nederland komen nagenoeg alle patiënten naar de praktijk en worden visites niet of nauwelijks uitgevoerd, tenzij de praktijk ook verpleeghuispatiënten heeft die echt niet meer mobiel zijn, wat een zeer ruim begrip is hier.
Bij hoge spoed/ ernstig zieke patiënten, die niet naar de praktijk kunnen komen, wordt vaak direct verwezen naar de spoedeisende hulp of 111 (het spoednummer). Patiënten kunnen zonder verwijzing naar de spoedeisende hulp. Dit is even schakelen als je het Nederlandse zorgsysteem gewend bent.
Een dag wordt ingedeeld in een ochtend en een middagsessie en tijdens deze sessies doe je het spreekuur. Dit zijn blokken van 4 uur, inclusief administratietijd. Het wisselt per praktijk, maar gemiddeld zie je 10 tot 12 patiënten per sessie. Tijdens de administratieblokjes doe je de recepten, post etc. Soms word je door een verpleegkundige gevraagd om mee te kijken bij een patiënt, maar dit gebeurt niet vaak omdat de verpleegkundigen goed geschoold zijn en veel kennis hebben. Sommige praktijken hebben ook een ‘doctor on the day’ die veel administratie op zich neemt en het aanspreekpunt is voor de verpleegkundigen, zodat je verder niet gestoord wordt tijdens het spreekuur. Tussen de sessies wordt een half uur geblokt voor lunch. Dit wordt niet betaald, maar in principe wordt er dan ook echt niet gewerkt, maar lekker geluncht.
Je werkt met verpleegkundigen in plaats van doktersassistenten, wat heel prettig is. Zij hebben hun eigen spreekuur en verlagen daardoor de work-load. Hierdoor zie je minder vaak kleine kwalen en hebben de patiënten die je ziet vaker complexe problematiek. De receptionisten zijn niet medisch geschoold, waardoor er in de meeste praktijk geen of weinig triage is. Patiënten kunnen dus laagdrempelig een afspraak maken en vaak weet je niet waarvoor ze komen. De acute plekken op de dag worden wel getrieerd door de verpleegkundigen, zodat deze plekken opgevuld worden met patiënten die echt die dag gezien moeten worden.
Naast huisarts ben je in Nieuw-Zeeland ook bedrijfsarts, verzekeringsarts, keuringsarts, 1,5- lijns-specialist, CB-arts en schrijf je de nodige briefjes voor patiënten, want zodra ze meer dan 3 dagen ziek zijn hebben ze een briefje nodig van de huisarts voor hun werkgever.
In de iets grotere plaatsen is er vaak ook een Urgent Care Centre (UCC) voor huisartsen dagzorg en ANW-diensten. In de rurale gebieden draai je op de ouderwetse manier dienst, in je eentje met een telefoon met soms met een directe hulplijn tussen patiënt en dokter. De Urgent Care Centres hebben overeenkomsten met de huisartsenposten in Nederland, maar deze zijn ook geopend tijdens doordeweekse werkdagen en niet alleen tijdens ANW. De ANW-diensten worden verdeeld over de huisartsen uit de regio; voor de overige weekdiensten hebben ze vaak vaste huisartsen in dienst. Patiënten kunnen zelf, zonder afspraak, naar Urgent Care gaan, daarheen verwezen worden, als hun huisartsenpraktijk die dag geen plek heeft of een lange wachttijd heeft, of wanneer ze zich niet kunnen inschrijven bij een praktijk door de huisarts tekorten. De kosten hiervoor liggen een stuk hoger dan voor de huisartsenpraktijk en helaas wordt ook hier nagenoeg geen triage gedaan.
Doordat er niet gewerkt wordt op afspraak en er geen telefonisch advies wordt gegeven, moeten de patiënten soms uren wachten om een huisarts te zien. Iedereen komt naar de UCC toe, wordt daar getrieerd door de verpleegkundige en wacht vervolgens op de huisarts. Deze wachttijden vond ik enorm wennen, maar de kiwi’s zijn dit gewend en zijn nog steeds blij en dankbaar als ze eenmaal gezien worden. Ook al hebben ze 4 uur gewacht op een paracetamoladvies bij keelpijn, de waardering blijft hoog!
In rurale gebieden, zonder snelle toegang tot acute ziekenhuiszorg of paramedici op ambulances, is het soms nodig dat je als huisarts ook PRIME getraind bent en on-call doet. PRIME betekend Primary Response In Medical Emergencies. Je bent dan de eerste ter plekke van bijvoorbeeld een auto-ongeluk of reanimatie setting, samen met de lokale brandweer. Dit is 24- uurs zorg in rurale gebieden en kan zomaar tussen je spreekuur doorfietsen of midden in de nacht. De PRIME-training is een week lang intensief studeren en scenario’s oefenen, gegeven door de grootste ambulance organisatie van NZ, St john. Zij zorgen dat je goed bent voorbereid!
De kiwi’s zijn hele relaxte mensen, toegankelijk, dankbaar en meestal harde werkers. Vele lopen het hele jaar in hun korte broek en komen op blote voeten/sokken binnen, want hun gumboots (laarzen), waarmee ze op het land hebben gewerkt of hebben gejaagd, laten ze buiten staan. Ze vinden het leuk om te vertellen over hun land en reistips te geven, want er is zoveel moois te ontdekken.
In Nieuw-Zeeland wonen ook vele andere nationaliteiten, wat zorgt voor een leuke afwisseling. Je zult regelmatig Nederlandse achternamen zien, wat meteen een mooi gespreksonderwerp is!
De Maori populatie in NZ is een bijzondere groep om voor te zorgen. Op het noordeiland is deze populatie het grootst. Geneeskunde wordt in de Maori cultuur anders beleefd dan in de Westerse cultuur, met andere normen en waarden. Hierin verdiepen is een must om cultureel goede zorg te leveren aan deze groep patiënten en is ook erg interessant.
Helaas bestaat er grote ongelijkheid in gezondheidsuitkomsten waarbij Maori altijd aan het kortste eind trekken. Dit is schrijnend en lijkt soms een groot onoplosbaar probleem. Armoede is een probleem in NZ. Dit zorgt soms voor grote uitdagingen in de dagelijkse praktijk en voor complexiteit waar je als huisarts mee te maken kunt krijgen. Zeker als de 2de lijn ver weg is door de vele tekorten die daar ook heersen.
Een ander interessant probleem in NZ is de huidkanker pathologie. Elk plekje is kanker totdat het tegendeel bewezen is zo’n beetje. NZ heeft de slechtste overlevingskans voor melanomen ter wereld.
De huisartsenzorg is hier geen basiszorg, waardoor er betaald wordt voor het consult. Kinderen tot 13 jaar zijn gratis en ouderen of sociaal zwakkeren hebben een gereduceerd consulttarief. Daarnaast zijn er nog meerdere potjes met financiering voor bijvoorbeeld chronische zorg of psychologische problematiek. Toch voelt het tegenstrijdig dat de patiënten moeten betalen voor de consulten en dit maakt de zorg ook anders dan in Nederland. Patiënten zitten niet altijd te wachten op een vervolgconsult, sparen het liefst hun klachten op en proberen dit dan toch in 1 consult te bespreken. Uitdaging dus, maar gelukkig is er meestal begrip voor wanneer dit niet lukt is en ze toch terug moeten komen.
Hoe vind je een praktijk en regel je alles:
NZ-locums is een overheidsorganisatie die bemiddelt tussen dokters uit o.a. Nederland en praktijken in Nieuw-Zeeland. Zij gaan met je aan de slag als je geïnteresseerd bent en je IELTS of OET test hebt gehaald. De IELTS test was voor velen nogal een struikelblok, maar de OET-test wordt door de meeste artsen als makkelijker ervaren, omdat dit een medische taaltest is en deze test kun je zelfs thuis afnemen. Naast NZ-locums zijn er ook vele andere, commerciële recruiters die kunnen bemiddelen en begeleiden. Afhankelijk van waar je wilt werken en wat je voorkeuren zijn kun je een recruiter kiezen die het beste aansluit. Voor een succesvolle plaatsing betalen praktijken een (aanzienlijk) bedrag aan NZ- locums of andere recruiters. Voor rurale praktijken, die dit vaak niet kunnen betalen, krijgt NZ-locums echter een vergoeding van de overheid. Hierdoor bereikt NZ locums meer praktijken, met name ook in rurale gebieden.
Medische testen hoef je niet te doen, wel is er heel wat papierwerk voor je registratie en werkvisum, maar daarin denkt je contactpersoon van NZ-locums (of andere recruiter) vaak goed mee. Reken ongeveer een klein half jaar om alles te regelen: in contact te komen met een recruiter, het vinden van een match en daarna je registratie en visum regelen. Het kost wat inspanning, maar het is goed te doen en zodra je in Nieuw-Zeeland bent ben je dit gelijk vergeten. Het is het meer dan waard!
Voordat je begint is er een 3-daagse introductiecursus in Wellington, georganiseerd door NZ-locums, waar je collega-huisartsen ontmoet en goed klaargestoomd wordt voor het werk. Dit is perfect geregeld en heel nuttig. Als je via NZ-locums komt krijg je deze opleiding vergoed (en je krijgt er gelijk veel nascholingspunten voor). Kom je via een andere recruiter dan kun je proberen een afspraak maken met de praktijk waar je gaat werken, zodat je de cursus toch kunt doen op hun kosten.
De collega’s in de huisartsenpraktijken zijn meestal erg vriendelijk en bereidwillig om je op weg te helpen. Het eerste jaar heb je ook een supervisor, zodat er altijd iemand is bij wie je kunt aankloppen.
In de oriëntatiefase is het ook heel leuk en handig om in contact te komen met Nederlandse huisartsen die al in Nieuw-Zeeland wonen en werken. Er is daarom een Whatsapp-groep gemaakt voor alle huisartsen met interesse om naar Nieuw-Zeeland te gaan en diegenen die er al wonen. Via deze app kun je veel vragen stellen, contacten maken en informatie krijgen. Erg handig.
Na ruim 1 jaar werken in Nieuw-Zeeland kan ik met veel overtuiging zeggen dat het een geweldige ervaring is, leuke nieuwe uitdaging en een ongelofelijk mooi en avontuurlijk land om in te wonen.
Voor verdere vragen kun je mij natuurlijk altijd mailen: sophie.bonarius@gmail.com